Msze gregoriańskie
Czym jest Msza św. gregoriańska? Na czym polegają jej szczególne przywileje?
Czym w ogóle różni się od jednej Mszy św., skoro każda Eucharystia ma wartość nieskończoną?
Msza gregoriańska, wprowadzona została do dyscypliny kościelnej drogą pobożnego zwyczaju zapoczątkowanego przez papieża Grzegorza Wielkiego (+604). Oznacza 30 kolejnych Mszy św. ofiarowanych za jedną osobę zmarłą, sprawowanych przez jednego lub wielu kapłanów. Są tu zatem cztery istotne elementy:
Pierwszy: tylko za jedną osobę;
Drugi: musi być to osoba zmarła;
Trzeci: musi być to 30 dni;
czwarty: ciągłość w odprawianiu Mszy św. (to znaczy w normalnych okolicznościach nie można jej przerwać).
Takie normy zawarte są w Deklaracji Kongregacji Soboru Vat. II (obecnie: Kongregacji ds. Duchowieństwa) z dnia 24 lutego 1967 r.
Ten sam dekret głosi, że Kościół utrzymuje w mocy wszystkie owoce duchowe, które są przywiązane do gregorianki przez praktykę kościelną i pobożność wiernych także wówczas, gdy przerwa w odprawianiu następuje z nieprzewidzianej przeszkody (np. z racji nagłej choroby). Taka przerwa nie liczy się i można po ustaniu jej przyczyny odprawiać Msze św. z gregorianki w dalszej kolejności. Kapłan, który w takich okolicznościach jest zmuszony przerwać ciąg Mszy gregoriańskich, ma obowiązek zaraz po ustaniu przyczyny wznowić odprawianie przerwanego ciągu Mszy św. Długość dopuszczalnej przerwy nie jest w dokumencie określona, może więc ona trwać tak długo, jak długo trwa przyczyna, która ją spowodowała. Przerwa może zaistnieć nie tylko jeden raz, ale nawet kilka razy, jeżeli w każdym przypadku zaistnieją uzasadnione przyczyny. W czasie trwania uzasadnionej przerwy nie ma prawnego obowiązku przekazania pozostałych Mszy św. do odprawienia innemu kapłanowi. (oprac. ks. Jan Glapiak)
“Każda Eucharystia ma wartość nieskończoną (Por. Jan Paweł II, Encyklika Ecclesia de Eucharistia. O Eucharystii wżyciu Kościoła, 17 kwietnia 2003, nr 11), ale to nie znaczy, że wystarczyłoby sprawować tylko jedną Mszę Świętą za daną zmarłą osobę. Wielość Mszy daje osobie zamawiającej większa pewność zbawienia jej zmarłego bliskiego, a także świadczy o trosce o jego życie wieczne. Skoro Eucharystia jest „sakramentem miłości” (Benedykt XVI, Adhortacja apostolska Sacramentum Caritatis. 0 Eucharystii, źródle i szczycie życia i misji Kościoła, 22 lutego 2007, nr 1), to czy można tę miłość wyrazić tylko w jednej sprawowanej Eucharystii? Czy miłość nie wymaga dawania ciągłych dowodów? Czy miłość kończy się wraz ze śmiercią i pogrzebem bliskiej osoby? Te retoryczne pytania wydają się potwierdzać sensowność praktyki Mszy Świętych gregoriańskich – przypomina o. Marek Saj CSsR.
Jak referuje dalej wspomniany autor: “warto uściślić raz jeszcze, że Msze gregoriańskie to 30 Mszy Świętych sprawowanych nieprzerwanie przez trzydzieści dni za jedną zmarłą osobę (nigdy za wielu zmarłych) przez jednego bądź wielu kapłanów. Przerwanie ciągłości trzydziestu dni możliwe jest tylko w nadzwyczajnych sytuacjach i domaga się natychmiastowego uzupełnienia tej liczby Mszy Świętych, gdy ustanie przeszkoda powodująca przerwę. Według wiary wiernych, potwierdzonej przez Kościół licznymi dokumentami, Msze te są najbardziej skutecznym sposobem modlitwy za osoby, które potrzebują oczyszczenia po śmierci. Z tego właśnie względu praktyka taka winna być zachowywana i polecana”.